Next episode of Where do we go next: Nieuw Zeeland. Volgens bronnen door toeristen op nummer 1 geplaatst op trip advisor in de categorie beste land. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen.
Na ons hoogtepunt in Aussie, deed het toch een beetje pijn om dit alles achter ons te laten. 3 maanden van stralend weer, elke dag surfen, zon, zee en strand en fantastische mensen te leren kennen was het tijd iets nieuw. Van Boardies naar lange broek, van bikini naar winterjas en van flipflops naar botinnen. Inderdaad de temperatuur lag opmerkelijk lager in Nieuw Zeeland.

Eens geland konden we onze huurauto gaan ophalen, uiteraard veel minder karakter dan onze betrouwbare George in Australië, maar wel veel nieuwer en een sterkere motor. Deze laatste is zeker geen overdreven optie want al na enkele kilometers uit de stad merkten we dat de wegen een aaneenschakeling van bochten zijn. 500 meter rechte baan was hier bijna niet te vinden, op en neer heen en weer van links naar rechts.

Onze eerste bestemming was het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland. Achteraf gezien was dit uiteraard ook het meest warme punt van het land. Maar dit beseften we toen nog niet. Het verre noorden staat bekend voor zijn “90 Mile Beach”. Een 4X4 tocht over het strand bracht ons na 90 Km ( geen 90 Mijl ) op 1 van de bekendste plekken van NZ, genaamd Cape Reinga. Een spirituele plek waar de zielen van de Maori hun reis naar het hiernamaals aanvatten. De Maori geloven dat de ziel hier in de zee verdwijnt om dan later op het hoogste punt van het land naar de hemel te reizen. Voor ons leek het alsof we iets in de lucht konden voelen, aangezien je wordt betoverd door het uitzicht: De ontmoeting van de Tasman Sea en de Pacific Ocean. Door een verschil in kleur van water kan je deze twee zeeën tegen elkaar zien botsen met een serieuze impact. Andere geloven dan weer dat het de mannelijke zee de vrouwelijke omhelsd. Wij laten dit in het midden en reizen vol verbazing en verwachting door naar een volgend natuurwonder.

Op weg van het noorden naar Auckland stopten we voor de Kauribomen te zien. Deze dankt zijn bezoekersaantal door het feit dat dit de grootste bomen van Nieuw Zeeland zijn. De grootste van deze jongens telde 51m en een leeftijd van om en bij de 2500 jaar. Het mooie aan NZ is ook dat alles tot in de perfectie is voorzien voor wandelaars en bezoekers. Een aaneenschakeling van Grotten, parken, watervallen, een jacuzzi graven op het strand, vulkanische wonders, … . Een droom voor elke natuurliefhebber. Een nadeel dat wij al snel ondervonden is dat het hier echt wel duur is, en vooral de benzine en de toegangsprijzen voor bepaalde plekken spannen de kroon.

Na een kleine twee weken Noorden was het tijd om te Ferry te nemen richting zuiden. In de dag nog even Wellington bezoeken en daarna de ferry op want het zou toevallig de dag erna stormen zodanig dat wij de avondferry moetsten nemen. Nog even rondwandelen in wellington, wat voor ons toch wel de mooiste stad van NZ was. Het is een beetje vergelijkbaar met delen van Antwerpen, Fashion, Bars, Resto, … . Na een dosis sushi waren we klaar voor te varen. En hoewel nog nooit eerder ziek geweest te zijn op een boot was het dit keer wel prijs.

Vier uur later en enkel graden frisser waren we op het zuidereiland. Dit deel NZ is beter te omschrijven als een verzameling postkaartjes om letterlijk over naar huis te schrijven, Een opeenvolging van views die je doen verbazen.
Na wat dagen wandelen en zeehonden spotten was het tijd voor iets waar we al lange tijd naar uit keken. We gingen gaan whale watchen. Een boot gevuld met misschien wel meer cameras dan mensen vaarde uit in de wijde zee op zoek naar 1 van swerelds grootse dieren De POTVIS of Spermwhale. Na enkele keren zoeken naar sonarsignalen onderwater word er een walvis waargenomen. Alles moet heel snel gaan want deze vissen blijven maar een tiental minuten aan het oppervlak. Blij als een kind zien we onze eerste walvis, een meer dan tien meter grote vis en een fontein op zijn rug van een meter of 3. Net voor het onderduiken kan je dan de wel befaamde foto van de staart nemen. In totaal zagen we drie van deze reuzen, een dag om niet snel(nooit) te vergeten.

Hoe meer we naar het Zuiden reden, hoe kouder het werd. wie had gedacht dat onze schoenen konden vastvriezen aan de vloer in putje juni! Maar, hoe kouder het werd, hoe mooier de natuur. De bergen en bergpassen zijn op zich al impressionant maar ze hebben toch dat tikkeltje meer wanner ze een laagje sneeuw hebben. van het ene postkaartje naar het andere en verbaasd door de hoeveelheid sterren die er hier te zien zijn zakken we geleidelijk af richting Zuiden, penguin spotten en het zogenaamde 8e wereldwonder gaan verkennen: Milford Sound. En alsbijwonder was het na 5 dagen regen een perfecte dag.
Na het zien van al die bergen en sneeuw, kriebelde het al efkes bij sommigen onder ons. Spijitg genoeg waren alle skigebieden nog dicht en waren de wegen ontoegankelijk. Op de tanden bijten en wachten op goeie sneeuw dan maar. Gelukkig zijn er genoeg bergen om te beklimmen en die extra energie in te steken. Na verschillende keren de wanhoop nabij te zijn en serieus wat gevloek bereikten we Roy’s Peak, een 8 kilometer lange, verticale verplaatsing van 1800 bracht ons tot de top van de berg met als belonging: een spectaculair zicht over lake Wanaka.

Genoeg kou geleden, na een laatste bezoek aan de Fox Glasier was het tijd om terug richting Noorden te trekken en de ferry op te stappen. Eens in Wellington aangekomen en na al het administratief geregel zijn we richting Tongariro gevlogen, letterlijk dus, Windy Wellington was weer sterk aanwezig en het koste ons heel wat moeite om de bus op de baan te houden.
Door het koude weer was de beroemde 1 day hike op Tongariro onmogelijk voor de normale reizigers, rijkelui kunnen natuurlijk een volledige sneeuwuitrusting en bijhorende gids huren maar wij hebben dan maar oldschool de hiking boots aangetrokken en een dagje op eigen houtje gaan wandelen in de befaamde Lords Of The Rings setup. later bleek dat we misschien toch maar beter de films op voorhand hadden moeten bekijken om dan te snappen waar de hele hype om ging. wij hebben gewoon genoten van de mooie natuur.

Genoeg bergen en sneeuwtoppen gezien, tijd om terug richting zee te gaan. Raglan, een van de top 25 surfspots ter wereld mogen we niet skippen. weer of geen weer, den deze springt erin, volledig uitgedost in warme surf tenue en surfboard. Man vs. water, deze keer was water aan de winnende hand, mede door de gigantische swell (stats: 4m) de surf sessie beperkte zich dus tot enkele golven pakken en de rest van de tijd peddelen tegenop deze rivier van golven. Na het nodige aantal wipeouts, uren peddelen en en af toe euforie van de golf van je leven te pakken was het tijd om af te druipen. Volledig gekraakt vanbuiten, maar toch volledig voldaan vanbinnen, surfen kan toch mooi zijn. Tijd voor continentale verandering, Tijd voor Zuid Amerika.