Ijen,

Beter gekend als één van de twee vulkanen op de wereld met zwavel in de krater. De dampen die hieruit onstaan zijn blauw, dewelke alleen 's nachts waarneembaar zijn. En aangezien we wel eens blauw vuur wilden zien dat niet afkomstig is van een gasvuur of een Shotglas, deden we de beklimming in de nacht. 
Gelukkig hadden we da dag ervoor 16 uur getreint, en konden we dus perfect om 7 PM gaan slapen.

De host van onze hostel had ons al verteld dat het wel een koud kon worden daarboven, dus goed ingepakt in de warmste kleren die we bij hadden reden we met de scooter naar de voet van de vulkaan. 
De poorten gingen open omstreeks 3:00 's nachts, wat ons niet zo heel veel tijd gaf om tijdig boven te geraken om het blauwe vuur te zien. Gelukkig hadden we zoals een echte backpacker geen (dure)gids en dus ook geen groep om te volgen. Volle mars naar boven dus, en zoveel mogelijk volk voorbij steken. 
Na ongeveer een uur inhaalrace zaten we ongeveer vooraan in het peloton, met dus weinig hinder voor de eindspurt ;) . Gelukkig maar, want toen we beneden in de vulkaan waren hadden we nog ongeveer een kwartier tijd om het BLUE FIRE te zien, Impressionant !
De door zwaveldampen geïrriteerde ogen en longen worden even vergeten. 
Na zonsopgang komt het "acid lake" in beeld, een kratermeer met een azuurblauwe schijn een gevoelstemperatuur (gemeten met de wijsvinger) van ongeveer 40°C. Dit levert uiteraard schitterende plaatjes op. Je ziet nu ook tal van mijnwerkers hun mandjes (toch 70-100 kg) naar boven sjouwen, en dit alles voor een appel en en ei. Gelukkig moeten deze jongens niet pensioensparen, want de gemiddelde leeftijd van deze mannen ligt volgens Wikipedia rond 47.

Met deze reden was het verlaten van de krater fysiek geen lachertje, je krijgt nog weinig lucht door je masker, en de longen zijn gevuld met zwaveldampen. Lichte hoofdpijn,zweet en een topervaring brengen ons terug naar de afdaling. 

Tot zover "Blue Wednesday" 

Toedels !